15 juni 2016, door Arnout Rijpkema
Omdat ‘ie ’t nogal raar vond om iets over zichzelf te schrijven neem ik (Romy, vriendin van Arnout) deze taak even op mij. Want oh wat ben ik trots op Arnout! Zaterdag 11 juni was ik mee om Arnout aan te moedigen (stiekem vooral om opgelucht adem te halen als ik hem na elke ronde nog steeds op zijn fiets zag zitten) bij de 42e ronde van Groot Ammers. De koers begon helaas met een vervelend voorval; één van de renners was in de eerste bocht behoorlijk hard tegen de hekken aan gekomen en werd ter controle naar het ziekenhuis gebracht. Voor zover ik weet heeft hij er niets ernstigs aan over gehouden, gelukkig maar!
Over de rest van de koers kan ik weinig technische hoogstandjes melden, ik heb onwijs veel bewondering voor hoe hard iedereen daar fietst, maar verder heb ik er weinig verstand van. Zo dacht ik tot een ronde voor het einde dat Bas Koster ging winnen, hij reed immers op kop de laatste ronde in, dan kan het toch bijna niet anders dat je gaat winnen? Niet, dus leerde ik. Want ineens zag ik vlak voor de finishboog Arnout aan komen sprinten die met zijn hand in de lucht, solo, over de finish kwam. Jaaaa, gewonnen!
Wat gaaf Arnout, dat ik er bij was om te zien dat je hier won en om je te zien glunderen op het podium. Wat ontzettend leuk ook om na afloop het enthousiasme van je teamgenoten te zien, hoe jullie het samen vierden en hoe Bas Koster je de overwinning gunde door zich te laten zakken in de sprint (ik moet eerlijk bekennen dat ik dit laatste niet heb gezien, maar het klonk best als een goede tactiek ;-)). En dankjewel Arnout, voor het bosje bloemen. Vijf jaar geleden zei je in het begin regelmatig dat je een bosje bloemen voor me ging winnen. En nu is hij er dan. Geweldige prestatie, topper!
Terug