Stadion Vrouwen: CK veldrijden

5 januari 2018, door admin

Zaterdag 30 december was echt de laatste veldridwedstjd van het seizoen op de NEB namelijk de Clubkampioenschappen

Ik noem het veldrijden maar misschien was de benoeming veldglijden deze keer meer op zn plaats. De ondergrond was nat, glad en er waren diepe moddersporen waar je echt niet in terecht wilde komen. Bij het verkenningsrondje neem ik al een frisse duik door een stuurfout. Gelukkig is er gras en ligt er geen modder alleen een flinke plas.

Als we verzamelen voor de start zie je duidelijk wie er bij de verkenning al een duikeling gemaakt hebben. Schone en veel minder schone renners verzamelen zich. Zoals altijd start eerst de A dan de B en is de C als laatste aan de beurt. Dit is de klasse waarin de meeste dames rijden. Bij de C starten er dit keer 5 dames en 5 heren waarvan 3 dames van Het Stadion namelijk Cinta, Susan en Cathy.
Een lastig onderdeel van veldrijden is dat de start altijd een volle sprint is, dit was voornamelijk de eerste start een shock zowel fysiek als mentaal. Maar ik ben er nu, na 4 keer starten beter op voorbereid en heb een plan. Ik heb me voor deze wedstrijd voorgenomen om meteen bij Susan in het wiel te duiken omdat ik weet dat zij altijd van voren rijdt. Gelukkig lukt dit ook maar dat betekent wel dat de gaskraan gelijk vol open moet. Ik doe m’n best en hou zo lang mogelijk wiel.

Bij het Viaduct neemt ze wat afstand maar maakt zodra we het veld indraaien een stuurfout waardoor ik onderlangs kan schieten en voor haar op “het spoor” kom. Dit spoor leidt naar de volgende klim. Een klim waar ik normaliter altijd op de fiets blijf maar die nu zo moeilijk, glad en zwaar is dat ik bij de verkenning al had besloten om af te stappen. Vlak voor de klim slinger ik “behendig” mijn been over het zadel, steek ik m’n voet door zoals ik had geleerd van Johan een aantal weken ervoor, klik ik links uit en begin te rennen. Ik ben lichtelijk verbaasd dat dit goed gaat! Ik had minimaal verwacht dat ik met fiets en al een koprol zou maken. Lang heb ik niet om hierover na te denken want daar komt Susan -zittend- me voorbij stoempen. Ik kijk vol bewondering. Hoe doet ze dat? Wat is ze sterk!

Ze rijdt me voorbij en als ik boven kom probeer ik op m’n zadel te springen. Dit had ik duidelijk nog niet geoefend en het eindigt dan ook met een mislukte poging waarbij ik op mn achterwiel beland. Niet heel handig. Ik besluit om dit maar niet meer te proberen, ga stilstaan en stap op. Ik zie Susan rijden en probeer nog door het bochtige, glibberige stuk bij te komen. Helaas moet ik al heel snel besluiten om het wat rustiger aan te gaan doen. Dit tempo houd ik nooit 5 ronden vol.

Ik neem gas terug en Susan loopt uit. Duidelijk te hoog gegrepen! Ik blijf doormodderen en vraag me af waar ik m’n herstel kan pakken. Ergens moet ik toch even een soort rust hebben. Na ronde 2 merk ik dat ik in m’n ritme kom en begin ik zowaar mannen in te halen. Dat gaat lekker. Ik kijk zelfs even om me heen en geniet van alle bedrijvigheid hier op de Berg. Wie had dat ooit gedacht, ik hier tussen al dat geweld.

Ik word er waarschijnlijk een beetje overmoedig van want op de lange afdaling die spekglad is probeer ik iemand voor te blijven die mij probeert in te halen. Hij is sneller en ik zet een tandje bij…..helaas voor mij gaat dat niet goed en ik glij onderuit. Gelukkig stuurt mijn achtervolger behendig om me heen. Dat heeft hij vaker gedaan! Als ik naar beneden ben gegleden en stil lig wil ik weer opstappen maar merk ik dat mijn stuur een kwartslag gedraaid is door de klap. Ik probeer mijn stuur recht te zetten maar wat ik ook doe dit lukt me niet. Ik besluit naar de heren in het publiek te stappen en te vragen of zij niet even willen helpen. Ze zien er groot en sterk uit en dat is wat ik op dat moment nodig heb.

Verschrikt kijken ze mij aan….nou…..uh…..en dan moet ik lachen. Ik was even vergeten dat niet alleen ik maar ook mn fiets verschrikkelijk vies is en de heren in nette schone kleding aan de kant staan. Ik doe een compromis en vraag aan 2 heren of zij dan het stuur willen terug buigen en dat ik dan de voorvork en het wiel vasthoud. Dat willen ze wel en met vereende krachten lukt het dan toch. Blij stap ik weer op, kan ik toch nog verder.

Het laatste rondje is heftig. De wind is zo hard gaan waaien dat ik meermaals gewoon van mijn spoor zo de modder in gedrukt wordt. Een andere verklaring zou zijn dat de vermoeidheid toeslaat, daardoor een gebrek aan concentratie en te weinig stuurtechniek/ervaring. Na iedere windhoos moet ik bijsturen om weer uit de drek te geraken met hier en daar even een voetje in de modder en dan eindelijk……. de finish in zicht. Ik ben blij dat het weer voorbij is en tevreden met de prestatie die ik geleverd heb. Iedere keer gaat het wat beter maar helaas is het seizoen op de NEB alweer voorbij.

Na afloop is er een hoop gezelligheid in het clubhuis en word de prijsuitreiking gehouden. Helaas is er voor de dames van het Stadion geen aparte klasse dit jaar en komen zij dus ook niet op het podium. Gelukkig zit de voorzitter naast mij en zij geeft aan dat dit wellicht een puntje is voor het volgende seizoen omdat er dit jaar een flinke groei bij de dames was en hopelijk volgend jaar nog meer!

Voor nu wordt de veldfiets op zaterdag ingeruild voor de wegfiets om weer te trainen met Dorus en de dames van het Stadion. Maar we gaan nog wel de laatste woensdagavonden trainen op de Berg voordat het dan echt voorbij is!